یادم می آید که از سال دوم دبیرستان،جرقه هایی در وجودم زده می شد؛
جرقه هایی که هر پاک زاده ی سلیم الفطرتی در دلش زده می شود و موجب بوجود آمدن آتش سوزی های مبارکی می شود؛
آتشی به نام ایمان به غیب و تمام خوبی ها...
این جرقه ها حاصل رفت و آمد با افراد نیک کرداری بود که در مسجد جامع شهرمان با ایشان، برخورد می کردم؛ اعم از طلبه و غیر طلبه...
یادم نمی رود، شاید اولین باری که عشق به اخلاق و متخلق شدن به آن در وجودم ریخته شد، در اولین برخوردی بود که با یکی از بهترین طلبه های شهرم داشتم؛ او با حرف هایش که در دلم می نشست،انگیزه های الهی را در وجودم نهادینه می کرد؛
طولی نکشید که خودم را در حوزه دیدم؛
الان که شاید بیش از 10سال از آن ماجراهای مسجدی شدنم می گذرد، با خودم می اندیشم که ...
