طرح صالحین،ظرفیتی عالی و فرصتی بسیار مناسب...؛

یادم می آید که از سال دوم دبیرستان،جرقه هایی در وجودم زده می شد؛

جرقه هایی که هر پاک زاده ی سلیم الفطرتی در دلش زده می شود و موجب بوجود آمدن آتش سوزی های مبارکی می شود؛

آتشی به نام ایمان به غیب و تمام خوبی ها...

این جرقه ها حاصل رفت و آمد با افراد نیک کرداری بود که در مسجد جامع شهرمان با ایشان، برخورد می کردم؛ اعم از طلبه و غیر طلبه...

یادم نمی رود، شاید اولین باری که عشق به اخلاق و متخلق شدن به آن در وجودم ریخته شد، در اولین برخوردی بود که با یکی از بهترین طلبه های شهرم داشتم؛ او با حرف هایش که در دلم می نشست،انگیزه های الهی را در وجودم نهادینه می کرد؛

طولی نکشید که خودم را در حوزه دیدم؛

الان که شاید بیش از 10سال از آن ماجراهای مسجدی شدنم می گذرد، با خودم می اندیشم که ... من یکی از آن میلیون ها نوجوان هایی بودم که به مسجد، رفت و آمد می کردند، که در نتیجه سرنوشتم به معنویات گره خورد ولی...؛

ولی آیا چه کسی دغدغه ی نوجوان ها و جوان های دیگر را دارد؟

آنان که سرورمان در وصفشان فرموده است: جوانان را دریابید؛ چرا که آنان سریعتر به خوبی ها روی می آورند...؛

آنانی که مولایمان علی علیه السلام در باره شان فرموده:

َ إِنَّمَا قَلْبُ الْحَدَثِ کَالْأَرْضِ الْخَالِیَةِ مَا أُلْقِیَ فِیهَا مِنْ شَیْ‏ءٍ قَبِلَتْهُ فَبَادَرْتُکَ بِالْأَدَبِ قَبْلَ أَنْ یَقْسُوَ قَلْبُکَ وَ یَشْتَغِلَ لُبُّکَ لِتَسْتَقْبِلَ بِجِدِّ رَأْیِکَ مِنَ الْأَمْرِ مَا قَدْ کَفَاکَ أَهْلُ التَّجَارِبِ بُغْیَتَهُ وَ تَجْرِبَتَهُ فَتَکُونَ قَدْ کُفِیتَ مَئُونَةَ الطَّلَبِ وَ عُوفِیتَ مِنْ عِلَاجِ التَّجْرِبَةِ(نهج البلاغه نامه31)؛
 قطعا دل جوان همانند زمین خالى است، هر بذرى در آن ریخته شود مى‏پذیرد.
بنا بر این پیش از آنکه دلت سخت شود، و مغزت گرفتار گردد اقدام به ادب آموزى تو کردم، تا با عزمى جدّى به امورت روى آورى، امورى که اهل تجربه مشقّت تجربه کردن آن را کشیده‏ اند، و تو از زحمت طلب کفایت شده، و از تجربه دوباره آسوده گشته‏ اى‏...؛

چه کسی به فکر این زمین های آماده ی زراعت است که هر لحظه مورد تهاجم کلاغ های سیاه دشمن  است که همچو ابابیل، سنگ های هوس ها و لذت های پوچ و زودگذر نفسانی را بر سر نهال های ایمان قلبشان می افکنند؛

آیا بذرهایی که دشمن به خورد روح آماده ی جوان و نوجوان ما میدهد، و هر لحظه شاهد تلفات فراوان جبهه ی خودی هستیم،همین ما را بیدار کننده نیست که فکر فردایی را کنیم که نتیجه ی این بذرهای هرزه، درختانی بی خاصیت و چه بسا مضری باشد که تمام استیضاح هایش در قیامت به سمت ماست؛ چه بسا آن نوجوان، خواهر یا برادر خود ما باشد؛ آیا باز هم کوتاهی می کنیم؟؟؟

سخن، کوتاه کرده و اصل مطلب را که ضرورت تبلیغ در کنار تعلیم و تعلم است را گوشزد می نمایم...؛

هیچ کس از تبلیغ، بی نیاز نیست؛ چه طلبه و چه غیرطلبه؛ ولو به مقدار آب باریکه ای باشد؛

کلکم راع و کلکم مسئول عن رعیته؛ همه ی ما مسئول هستیم

هرکس به مقدار وسعت و توانایی خویش باید باری بر زمین مانده را برداشته و در حرکت این انقلاب سهمی داشته باشد...؛

این نوشته، خطاب به کسانی نیست که به ضرورت تبلیغ، اعتقاد ندارند بلکه تذکریست برای کسانی که آموختن علم را مقدمه ای برای تبلیغ اسلام می دانند؛

جمله ی آخر:"حلقه های صالحین و معرفت که در مساجد کشور به راه افتاده، ظرفیتی بسیار عالی است که طلاب و غیرطلاب اهل علم(دانشجویان عزیز و...) باید این فرصت را غنیمت شمرده و توشه ی خود را برگیرند و در کنار کسب علم و تقوا، به تربیت افراد سطح پایین تر از خود بپردازند، که این، خود، مایه برکت علم و زندگی دنیوی و اخروی ایشان خواهد بود؛" ان شا الله تعالی