آمد و در مقابل حضرت ایستاد و درخواست موعظه ای کرد... امیرالمومنین علیه السلام در پاسخ به او کمی درنگ کرد و سپس توصیه ای فرمود ولی باز هم روح تشنه ی همام ،سیراب و قانع نشد...؛ همام اصرار و پافشاری می کرد که بیشتر توضیح بفرمایید! حضرت که روح تشنه معرفت و حقیقت او را دید، گوشه ای ازآنچه در دل نازنینش داشت را بازگو کرد...؛ حضرت دریایی از معارف را در قالب جملاتی کوتاه به زیبایی و با هنر مندی تمام بیان فرمود...پس از لحظاتی سخن تمام شد ولی...! ولی همام، دیگر همان حالت قبل را نداشت؛ بلکه از هوش رفته بود، به گونه ای که دیگر به هوش نیامد و جان به جان آفرین تسلیم کرد!!! پس از این، امیرالمومنین علیه السلام فرمود:(آگاه باشید و بدانید که به خدا قسم من از وقوع این حالت برای او می ترسیدم؛ آنگاه فرمود: آیا موعظه های بلیغ و موثر، با کسانی که شایستگی شنیدن آن را دارند، چنین می کند؟)
(دوست عزیزم! من و تو که علی علیه السلام رو الگوی دنیا و آخرتمون می دونیم لازمه که با نهج البلاغه حضرت هم مانوس باشیم و گرنه دنیای عظیمی از حقایق هستی رو از دست داده ایم و بعدا حسرتش رو می خوریم حتما حتما!!! داستانی رو که در بالا گفتم خلاصه ای بود از اتفاقاتی که در آن ماجرا رخ داد .حتما خطبه 193(خطبه متقین یا همام)رو بخون و فکر کن! ببین حضرت از من و تو شیعه چه انتظاراتی دارند؛ اگه خطبه رو خوندی حتما خبرم کن!)
